Dat kleine meisje
by Merel58
26 Aug, 2014 Dagboek 503 Bezoekers
Dat kleine meisje
Een hele aparte ervaring, maar het maakte me wel heel gelukkig!
Gewoon, een doordeweekse dag, even naar de supermarkt.
Nu is gewoon naar de supermarkt, voor ons niet zo heel gewoon, het moet kunnen, ik moet me goed voelen, want ik ben ziek. De supermarkt, die we altijd bezoeken, ligt 20 km hiervandaan, dus niet naast de deur! Maar die dag voelde ik me redelijk goed, dus we hadden ons lijstje mee en reden naar de supermarkt, welke we altijd bezoeken.
Het is een fijne winkel, maar ook voor ons, fijn om er te kunnen parkeren, zonder dat je hele einden moet lopen. We hebben dan wel een invalidenparkeerkaart, maar dat zegt niet overal wat. Je moet soms nog drukke wegen oversteken en als je niet met een kruk of ander hulpmiddel loopt, dan krijg je soms ook nog eens nare verwensingen naar je hoofd als je niet snel genoeg oversteekt. Hier is dat, gelukkig, niet het geval.
Ik was al naar binnen gegaan, terwijl mijn man dan altijd een boodschappenwagentje pakt. Ik begin dan meestal al om de boodschappen te verzamelen die ik nog vast kan houden. Als mijn man dan binnenkomt kieper ik het allemaal in het karretje.
Het was behoorlijk druk en er was veel uitverkocht. Zo was er bijna geen groente of fruit meer, dit vanwege de boycot van Rusland waarschijnlijk, want de prijzen waren behoorlijk laag! Maar goed, dan maar geen groente of fruit, we konden altijd nog diepvries of conserven kopen.
We liepen door, af en toe hoorden we dat er weer een kassa ging sluiten of open ging, een kassa waar alleen gepind kon worden...., ach, wie pint er tegenwoordig nou niet?
We kwamen in de laatste gang terecht, nog even naar de diepvriesartikelen en dan konden we door naar de kassa. In dat gangpad stond een karretje en in dat karretje zat een meisje met blonde vlechtjes. Haar ouders waren druk in het schap aan het zoeken naar iets. Het meisje stak haar hand naar mij uit en ik pakte het vast, het kind had een enorme aantrekkingskracht. Ze hield me vast en zei iets in het Pools. Toen hoorde ik de ouders praten, ja, ook Pools. Het meisje gaf me een kus op mijn hand en toen draaide de vader zich om en ook de moeder keek naar haar dochter. Ze pakte haar hand en zei iets tegen haar, de man zei: "Sorry". Ik glimlachte en gaf het meisje een aai over haar bolletje...ze leek precies op haar moeder! Wat een mooi, maar ook lief kind! Mijn hart maakte een sprongetje, mijn dag was weer goed, wat heb ik genoten van dit kind!
Toen we bij de kassa stonden keek de vader van dit kind nog eens naar ons en hij lachte een beetje verontschuldigend. jammer dat hij dacht zich te moeten verontschuldigen! Nee, dat was beslist niet nodig! Dit was een zonnetje, waar ik nog af en toe aan denk, als het weer eens slechter gaat met mijn gezondheid. Wat een geluk dat ik dit mocht meemaken!
Bron: http://artikelsite.info/Varia/Dagboek/4836-Dat-kleine-meisje.html
Reactie