Hoe gaat het met je
by Merel58
6 Jul, 2014 Dagboek 521 Bezoekers
Hoe gaat het met je
Ik kijk haar vragend aan? Heb je het nu tegen mij?
Hoe lang is het geleden
Dat vraag ik me nu werkelijk af, hoe lang is het geleden dat me dat werd gevraagd. Nu zit ik bij mijn psychiater, ze kijkt me aan en vraagt, de voor de hand liggende vraag. Ik knik, "ja, het gaat wel", maar het gaat niet. Zij doorziet het allemaal wel. Nee, het gaat niet, maar ik moet! Het moet met me gaan, het moet goed met me gaan! Waarom? Ik vraag me af waarom het goed met me moet gaan.
het moet goed met me gaan, omdat anderen dat van me verwachten. Anderen willen niet zien dat het niet goed met me gaat. Dat ik me ziek voel, hondsmoe voel en eigenlijk haast niet meer kan. Het gaat gewoon hondsberoerd, maar ik zeg het niet, nooit.
De verhuizing
Het komt in zicht, elke dag een stapje dichterbij, elke dag weer een paar dozen ingepakt, het zweet drupt van mijn lijf. Ik adem snel, mijn lichaam verzet zich, maar ik ook. Nog even doorzetten en straks brengen we weer wat weg. Ja, geweldig, we nemen een beetje vakantie, gaan steeds wat wegbrengen, steeds weer een eind rijden om een beetje weg te brengen. We stoppen hier en daar, mijn man kan het allemaal soms ook niet meer volhouden, hij is ziek, chronisch ziek, maar ook dat zijn ze vergeten. Niemand vraagt of het wel goed met hem gaat. Geen één is nog met hem bezig, behalve ik.
Ik maak me zorgen over hem en over mij, maar verder schijnt het niemand wat te doen.
Waar zit het gevoel
Dat vraag ik me af, waar zit het gevoel bij mensen toch, de laatste jaren. Ik denk terug aan de tijd dat ik jonger was en ik weet van mezelf dat ik wel bezig was met anderen. Ik weet, dat mijn zus haar been brak, vlak voordat we met zijn drietjes als zussen op vakantie zouden gaan. Ik ging elke dag naar haar toe, nee, ze woonde niet om de hoek, maar ze had wel hulp nodig, ze had ook 2 jonge kinderen! Ik zorgde ervoor dat haar huisje aan kant was, aardappels schillen kon ze zelf, maar stofzuigen niet, een beetje hulp, een beetje liefde voor elkaar, het zit er niet meer in tegenwoordig. Wanneer mijn moeder ziek was, dat was vaak, was ik er minstens twee keer per week, al was het alleen maar om te informeren hoe het ging, ik hoefde niets te doen, mijn vader was thuis en deed alles in huis, maar ik was wel met haar bezig!
Ik probeer het me te herinneren
Wanneer was de laatste vraag hoe het met me ging? Ja, elke dag, elke keer wanneer ik in de lift stap, vraagt wel iemand, of zegt wel iemand, gaat het goed? Dan is de lift er en we gaan uit elkaar. Nee, de echte belangstelling, van je geliefden, het zijn er maar een paar, die nog echt vragen hoe het gaat, maar de meesten, ze hebben het druk, met vakanties, school, werk, vriendjes en vriendinnetjes, hun nieuwe aankopen, maar hun papa en/of mama, nee, daar hebben ze geen tijd meer voor.
Bron: http://artikelsite.info/Varia/Dagboek/3444-Hoe-gaat-het-met-je.html
Reactie