Ineens ken je de wereld niet meer

Ineens is iedereen om je heen veranderd.

 

 

Je kijkt nog eens in de spiegel, ben ik dat? Ja, ik ben het toch echt! Wat is er nu ineens zo anders aan mij? Waarom doen ineens mensen anders tegen mij? Er moet een reden zijn! Maar wat, ik ben er niet achter, maar ga er wel achter komen. Of ik er wat aan heb? Misschien, misschien niet. Ik doe veel aan zelfreflexie, maar ik weet ook, dat dat niet altijd de beste oplossing is. Teveel naar jezelf kijken, te kritisch op jezelf zijn, is ook niet goed. Je mag ook best trots zijn op je zelf en dat ben ik ook!

 

Ja, er is een hoop veranderd. Wat voor anderen misschien niet erg duidelijk is, is voor mensen in onze omgeving juist heel duidelijk! Wij staan weer een stuk positiever in het leven, ondanks de tegenslagen, ondanks ons ziek zijn, we voelen ons een stuk beter, nu we uit de stad zijn vertrokken, ver weg van herrie en kabaal, ver weg van het geleefd worden, maar we leven nu weer zelf! Heerlijk is dat, terwijl je merkt, dat je nu een stuk afhankelijker bent geworden, want de dichtsbijzijnde supermarkt is 10 km verderop, net als de huisarts en de apotheek. Maar nu mogen we weer zelf denken, zelf doen en zelf leven, zoals wij dat willen. Misschien dat daar de schoen wringt, veranderd zijn we zeker, het valt de mensen in onze omgeving op, we zijn positiever, we ondernemen sneller iets en we laten het allemaal niet meer over onze kant gaan.

 

Ons leven vroeger was een traumatische ervaring, ondanks dat niet alles traumatisch was, hebben we er beide schade van ondervonden. Het leven op de flat, het was voor ons een berusting, wachten op het einde. Ineens is dat voorbij, nu is het genieten van de natuur, de rust en je eigen tuin, de ruimte het adem kunnen halen, ruiken van de mest en gier en niet het constante gekrijs van kinderen, die op de school vlak achter de flat gaan, of de auto's die constant voor je huis langs gieren, nee, het is hier stil. We zijn niet beter geworden, maar de kwaliteit van leven is een stuk veranderd. Daar waar het niet meer hoefde, is het nu, nog graag een aantal jaar! 

 

Misschien, maar misschien ook niet. Ik heb er in elk geval helemaal geen zin meer in om me op mijn kop te laten zitten. Ik ben geen kleuter die je op zijn plaats moet zetten. Maar veel mensen denken dat ze dat wel moeten doen, want zij voelen zich wijs. Dat mag, maar ik voel me ook wijs, maar dan wel op mijn vakgebied. En ik heb al heel veel vakken op mijn naam staan, dus vertel mij niet, dat ik dingen uit mijn duim zuig. Je kunt me aanvullen, je mag kritisch zijn, maar niet onbeschoft. Het schijnt de trent te zijn, zo onbeschoft mogelijk te reageren, zo krenkent mogelijk, zonodig helemaal onderuit halend. Maar ik heb de mogelijkheid allang gevonden om daar, op mijn manier, legaal wat aan te doen. Iemand zei, je moet je reacties niet uitzetten, een ander zei, je moet je reacties uitzetten als je niet tegen kritiek kunt. Wat zeg ik? Als het me niet aanstaat, verwijder ik het en blokkeer ik mensen die me aanvallen. legaal, allemaal mogelijk op Plazilla, dus ik wil me daar nooit meer zorgen over hoeven te maken.