Hij gaf me een knal in mijn gezicht

Bekende woorden, die ik ook deze keer weer eens mocht lezen in de Telegraaf

 

Een wethouder denkt zo de flinke jongen uit te hangen. Maar in werkelijkheid verbloemd hij hiermee elke fout die hij maar kon begaan in zijn tijd als wethouder die hij er tot nog toe op heeft zitten. 

Filmpje zien? Kijk hier:

 

 

Dit doet me denken aan een ander voorval. Een voorval die mijn man en ik, vaak besproken hebben. Wij weten beiden wat het is, mishandeld worden. Klappen krijgen en de oneerlijkheid van alles. Maar zo'n filmpje bewijst toch maar weer, dat die klap, gewoon een duwtje was van een dronken man, het had niets te maken met een knal in het gezicht. Het is wel een mooie afleiding, want hier kun je je eigen fouten mooi verbloemen en de held uit gaan hangen!

Eenzelfde soort geval kwam mij ter ore. Een vrouw ging vreemd, zij had het wel gezien met haar man en hield er een second love op na. Maar het kwam allemaal uit. Toen liet zij haar man weten te willen scheiden. Hij snapte er niets van, dacht dat alles wel goed was tussen hen, maar het bleek maar van één kant te komen. Dat betekende dus heel veel voor de omgeving, hun kinderen en zijn werk. Ze besloten nog een tijdje bij elkaar te blijven, totdat ze iets had gevonden, waar ze kon wonen. Maar er ging iets mis, er werd een speciaal kaartje naar haar gezonden: voor de allerliefste vrouw........

 

Dit was de druppel die de emmer deed overlopen en het was nu einde verhaal, ze kon gaan en de kinderen, voor zover ze nog thuis woonden, kozen ervoor om bij hun vader te blijven wonen. 

Maar ook hij bleef niet langer alleen, hij ging ook op zoek naar een nieuwe liefde. Hij vond die dan ook, maar die woonde wel aan de andere kant van het land, dus hij stelde zijn kinderen voor de keus, die overigens geen kleine kinderen meer waren, maar 16 en 18 jaar oud, om met hem mee te gaan naar zijn nieuwe geliefde of om bij hun moeder te gaan wonen. 

 

De oudste ging op kamers, de jongste ging bij zijn moeder wonen. 

 

Raar was het eigenlijk, dat ze het hun vader kwalijk namen dat hij het huis verkocht en ervoor koos om naar een andere plaats te gaan, om daar te gaan wonen, terwijl hun moeder was vreemdgegaan en met een nieuwe liefde verder ging. Nee, hun moeder werd ontzien, hun vader werd als boeman gezien.

Maar nu komt het verhaal over de klap, die nu ineens een issue is geworden. Mijn man vertelde mij wel eens over voorvallen, die hij had gehad met zijn toenmalige vrouw. Zij kon soms erg afwezig zijn, haar aandacht niet houden bij wat ze deed. Iedereen maakt fouten, dus ook zij, net als ik, net als mijn man, maar er ging al eens iets mis, toen hun zoontje zich verbrande aan kokend water, dat op het aanrecht stond en waar hij net bij kon, een kind van amper twee of drie jaar oud. de telefoon was gegaan en zij vergat het water achter op het aanrecht te zetten, maar de telefoon was even belangrijker. Het kind dacht aan eten en trok het kokende water naar zich toe, resultaat, eerste graads verbranding en operaties in Beverwijk. Gelukkig was het kind jong, zodat het zich niet veel meer van het incident kon herinneren. Maar wanneer ik het verhaal aanhoor, dan hoor ik vertwijfeling, want waarom word je dan gebeld, om vervolgens niet te kunnen helpen, maar sta je machteloos toe te kijken, terwijl de buurman en je vrouw je kind koelen in bad en jij, alleen op de ambulance wacht? Je wilt toch bij je kind zijn? En waarom wilde zij niet, dat haar man haar hielp in plaats van de buurman, die had toch de ambulance kunnen opwachten?

Ik dwaal af. Het gaat om een incident, een incident tijdens het autorijden. Er gaat iets mis, zijn vrouw lette niet op en het had fataal kunnen aflopen. Hij geeft haar een duwtje in het gezicht, niet slim, maar hij deed het wel en nam het stuur over. Nu wordt het verhaal als zijnde een knal in het gezicht afgedaan door één van de kinderen. Het lijkt heel ernstig, het lijkt nu alsof hij de reden was van al hun ellende, de scheiding, de ziekte van mijn man, het gemis van hun vader en moeder samen, terwijl anderen wel hun ouders nog samen hebben. Het verwijt naar hun vader, het is zo groot geworden, maar ze hebben rook, geen vuur, de waarheid ligt ergens in het midden.