Een kind kijkt de dood in de ogen

Verschrikkelijk, wat er is gebeurd met de beide broertjes, Ruben en Julian. Hun angst is bijna voelbaar.

 

 

Het is voor mij bijna voelbaar, ik voelde dat hij mij dood wilde maken, maar het net niet kon. Ik voelde, dat hij mij haatte en dat het ook een straf was, naar mijn moeder, mij zo te mishandelen. Ik voelde zijn boosheid op haar, wat hij op mij afreageerde en ik was bang, bang, dat het weleens de laatste keer zou zijn, dat ik dood zou gaan, dat hij me dood zou slaan. Nooit heeft hij daarover gesproken, nooit heeft hij gezegd, dat hij dit niet had mogen doen, nooit heeft hij er spijt van gehad, want nog steeds, maakt hij mij belachelijk.

 

Dit was mijn vader, de man, die als liefhebbende ouder door moest gaan. Was hij wraakzuchtig naar mijn moeder en was ik degene die  de klappen moest opvangen? Altijd als zij ruzie hadden, dan wist ik het wel, dan kreeg ik de klappen, nooit één van mijn andere zussen, altijd was ik de pineut. Het ging er echt hard om weg, niet alleen slaan, maar ook trappen op mijn lichaam, met zijn schoenen aan, zijn vuisten op mijn rug en armen en menigmaal kreeg ik een klap in mijn gezicht. Steeds weer liep het goed af. Ik wist, niet huilen, niet schreeuwen, want hoe harder je schreeuwt, hoe harder hij slaat.

 

Ik ging op in een fantasiewereld. Na de eerste felle slagen, ging ik op vakantie, naar verre oorden. Ik heb van alles gezien, de mooiste plekjes bezocht en ik wilde de klappen niet meer voelen. Wanneer het voorbij was, lag ik verkrampt onder de dekens, nee, eten kreeg ik niet meer, maar dat hoefde ook niet meer, ik was al op vakantie geweest. De volgende dag, liep ik moeilijk, alles deed pijn, maar alles moest ook weer gewoon zijn, net alsof er helemaal niets was gebeurd. Voortdurend zat je in angst.

 

En dan ben je ineens getrouwd en heb je zelf kinderen. Altijd ben ik hard voor mezelf gebleven, pijn moet je negeren, zoek afleiding. Maar ik was dubbel alert wanneer het om mijn kinderen ging. Zij werden niet geslagen en wanneer mijn eerste man, één van de kinderen een draai om de oren gaf, kregen we de grootste ruzie. Slaan is niet nodig! Kinderen moet je koesteren, niet verwennen, maar ook niet doodslaan! Kinderen moet je met liefde opvoeden.

 

Na mijn scheiding, had ik bijna alle kinderen volwassen. Maar dat gaf nog niet het gevoel van veiligheid. Want ook mijn tweede relatie liep stuk en deze man wist precies wat mijn gevoelige plek was: mijn kinderen. Hij dreigde de spullen van mijn dochter uit het raam te gooien, hij bedreigde mijn jongste dochter en maakte ruzie met mijn oudste zoon en verbood de omgang tussen hem en mij. Hij was een tiran! Toen we uit elkaar waren, bleef hij stalken, maar vooral op mijn kinderen inspelen. Toen één van de kinderen overstak bij een zebrapad, stonden hij en zijn zoon voor het zebrapad te wachten, maar ze gaven wel steeds gas, alleen maar, om haar bang te maken. Intimiderende dingen, vooral naar de kinderen toe, om mij te kunnen dwarsliggen. En nog, ben ik blij, dat de kinderen allemaal verhuisd zijn, dat hij ze niet zomaar weer op het spoor komt. Hij zal ook mij niet zomaar meer wat aan kunnen doen, hoewel, dat is het ergste niet. Kinderen blijven een kostbaar bezit, een emotioneel bezit en waar kun je iemand nu het hardst mee treffen? Door de kinderen te bezeren of om ze te doden. Maar vergeet niet, dat je ook jezelf dood maakt, of bezeert, wanneer je kwetsbare kinderen iets aandoet.