Een echtscheiding is nooit fijn, niet voor ouders, niet voor kinderen. Als een echtscheiding een vechtscheiding wordt, kunnen kinderen de dupe worden, maar het hoeft natuurlijk helemaal niet!

 

 

Er zijn altijd partijen die lijden. Kinderen zien het liefst hun ouders samen, denken we, maar is dat werkelijk zo? Wat als er geen warmte meer is, wat als ze elkaar ontlopen, niet meer met elkaar spreken of geen dingen meer samen ondernemen? Is een scheiding dan zo erg voor een kind, of zou het ook weleens een opluchting kunnen zijn? Stel je voor, je vader, helemaal voor je alleen, of je moeder, helemaal voor je alleen. Niet meer die spanning die in huis heerst, maar gewoon de rust. Ondanks dat er nooit ruzie was, was er altijd een bedrukte sfeer, is dat goed voor een kind?

 

Heel vaak wordt gezegd, dat kinderen altijd de dupe zijn bij een scheiding. Ja, dat zou weleens kunnen, maar wat als ouders bij elkaar blijven en altijd maar ruzie hebben, elkaar misschien wel slaan, elkaar uitschelden of elkaar negeren en/of kwetsen? Dat, jij als kind, wordt ingezet bij ruzies? Dat jij moet vertellen wie er gelijk heeft? Ben je dan de dupe als je ouders gaan scheiden? Of mag je jezelf gelukkig prijzen dat je ouders zo verstandig zijn geweest een punt achter hun relatie te zetten?

 

Daar is het kind de dupe, wanneer het wordt ingezet bij een scheiding. Wanneer de vader het kind wil opvoeden, of de moeder alle rechten opeist, wanneer er niet meer gesproken wordt over opvoeden, maar wanneer het kind als machtsmiddel wordt gebruikt en als doorgeefluik. Daarom zou er bij elke scheiding een mediator moeten worden ingezet. Of de scheidende partijen nu wel of niet goed met elkaar kunnen praten, de mediator is altijd een onafhankelijke partij en kijkt naar het belang van het kind. 

 

Vaak wel, maar dat komt ook, doordat hen dit is aangepraat. Omstanders weten het allemaal zo goed. Ach, dat arme kind, groeit weer, dan bij de één, dan bij de ander op. Maar het kind hoeft helemaal niet ongelukkig te zijn. De rust is uiteindelijk weergekeerd, de kinderen kunnen zorgeloos, zonder ruziënde ouders opgroeien en hoeven niet meer bang te zijn. Bang worden ze gemaakt door de omgeving, door mensen die zich bemoeien met zaken, die denken dat ze verstand hebben van echtscheidingen en het opgroeien bij de verschillende ouders. 

 

Dat gebeurt ook vaak, vaker nog dan verwacht. Nee, een nieuwe relatie is moeilijk voor een kind, voor een klein kind, maar ook voor een ouder kind. Zelfs voor bejaarden schijnt het haast onmogelijk te zijn een nieuwe relatie te beginnen met de goedkeuring van hun kinderen. Kinderen vinden het niet juist, dat hun ouders met iemand anders verder leven, wanneer de ouders gescheiden zijn of soms zelfs, wanneer zij één van hun ouders door overlijden zijn verloren. Het zou een stukje opvoeding vereisen om kinderen bij te brengen, dat niet de ouders alleen recht hebben op elkaar en dat zij ook hun stukje geluk verdienen buiten de relatie met elkaar. Dat is kinderen ook gegund door hun ouders. Sommige kinderen hebben meerdere relaties achter de rug, totdat zij de relatie hebben gevonden, waarmee zij zelf verder willen. Daarbij vergeten ze, dat het ook verkeerd kan gaan, net als bij hun ouders. Toch hebben hun ouders nooit gezegd, dat zij niet een nieuwe relatie mochten aangaan, wanneer er één op de klippen liep. 

Een echtscheiding is dus niet perse een vechtscheiding en kinderen zijn niet altijd de dupe van een scheiding. Kinderen zijn de dupe wanneer ouders bij elkaar blijven om de kinderen, terwijl deze geen liefde en warmte ervaren van een thuis. Geef ze de ruimte om zichzelf geen gedupeerde te voelen, maar geef ze de ruimte om zich vrij en blij te voelen, met ouders, die allebei van ze houden. Leer ze ook, dat ook papa of/en mama recht hebben op een leven na de scheiding, een leven met iemand anders, waar ook dat kind deel van uit mag maken. Zorg ervoor dat een kind van een gescheiden stel niet in een hokje wordt geplaatst. Het is een gewoon kind, die twee ouders heeft, die alleen niet meer samen wonen, er zijn er bijna meer die zo leven dan dat er kinderen zijn wiens ouders nog gewoon bij elkaar wonen.

 

Ik zelf, persoonlijk, denk dat er in de toekomst geen echtparen of relaties lang zullen duren. Dat een piek van 60 jaar samen niet of nauwelijks nog voor gaat komen. Het leven veranderd, mensen veranderen, normen veranderen. Laat je kinderen in dat opzicht vooral niet in het ongewisse, praat erover, laat ze weten hoe belangrijk ze zijn, maar laat ook hen aan jou laten weten, hoe belangrijk jij voor hen bent en dat zij ook jou, een fijn en gelukkig leven gunnen.