De corrigerende tik, kan dit wel of kan dit helemaal niet meer?
18 Jun, 2014 Sociaal 1704 Bezoekers
Vroeger
Vroeger werd er gewoon op losgeslagen, wie niet horen wil, moet maar voelen. Dat ging met de vlakke hand, maar ook vaak met hulpmiddelen, de mattenklopper kwam er veel aan te pas of een veger, soms de achterkant van een mes en op school werd een kind geslagen met een liniaal of aanwijsstok. Ouders vonden het doodnormaal dat hun kind op deze manier werd gestraft. Kinderen moesten luisteren, die werden monddood gemaakt. Kinderen hadden geen inbreng, van hen werd verwacht dat ze gehoorzaam waren. Wanneer kinderen niet luisterden, dan gingen ze thuis over de knie, wanneer ze op school straf hadden gekregen, dan kregen ze het thuis nog eens. Ja de opvoeding destijds was barbaars te noemen. Gelukkig is het in de loop der tijd verandert en is een kind slaan in de taboesfeer belandt.
Scholen
Scholen straffen nu op geheel andere wijze. Zo is het verandert van lijfstraffen, naar in de hoek moeten staan, tegenwoordig een poosje op de gang verblijven, of de klas opruimen, terwijl er ook een tijdje strafregels geschreven moest worden, dit ging toch teveel ten kostte van het onderwijs op zich, dus deze regel is nagenoeg afgeschaft. Nablijven was ook nog weleens aan de orde, maar dat kan tegenwoordig niet meer, kinderen gaan veelal naar de naschoolse opvang, dus er is geen tijd meer voor nablijven. Klusjes doen in de pauze is nog wel een optie, die veel leerkrachten dan ook handhaven. Lijfstraffen komen nog zelden voor, toch is er nog weleens een enkele leerkracht die het boekje te buiten gaat, waar deze dan ook direct op wordt bestraft.
Ouders
Ouders geven hier en daar nog weleens een corrigerende tik. Maar is dit nu nodig of niet? Waarom denken mensen dat een tik een kind corrigeert en werkt het ook werkelijk als corrigerend?
Naar mijn mening is het een vorm van onmacht, wanneer je een kind slaat. Het is een negatieve vorm van aandacht wat het kind krijgt. Wanneer kinderen behoefte hebben aan aandacht en het gewoon niet krijgen, is het op deze manier wel erg gemakkelijk om aandacht te verkrijgen, dus gehoorzamer zal het er niet van worden.
Nu kun je, als ouder, ook te soft met je kind omgaan. Je laat het maar gaan, spreekt het niet vermanend toe, waardoor het kind steeds verder zijn grenzen gaat verleggen. Kinderen horen te leren wat wel en vooral niet mag. Daar ben jij, als ouder, verantwoordelijk voor. Hoe los je dingen op en hoe laat je je kind weten of iets wel of niet mag. Pas op, je kind heeft het snel door, wanneer je niet consequent bent. Het zal, wanneer je op bezoek bent bij anderen, je zeker uit gaan proberen als je niet ook daar dezelfde regels hanteert als thuis.
In supermarkten, of gewoon al, het winkelen, hebben ouders het vaak moeilijk, hun kinderen in de hand te houden. Vaak ook, doordat anderen al fronsend kijken, als een kind lastig en vervelend wordt. Ouders zijn bang om veroordeelt te worden op hun aanpak van de kinderen, terwijl dit eigenlijk niet zou moeten. Jij als ouder moet dit kind opvoeden, al die toeschouwers, met hun oordeel, niet. Wanneer je je kind gaat slaan, dan kun je verwachten dat mensen ingrijpen, maar wanneer jij je kind vermanend toespreekt, dan hoef je je niet te schamen. Toeschouwers weten het overigens toch altijd beter, maar uiteindelijk zul je het zelf moeten doen.
Programma's op tv
Er zijn diverse programma's op tv waar je wat van kunt leren. De opvoedpolitie, de nanny, eerste hulp bij opvoeden en de babyfluisteraar zijn daar voorbeelden van. Eigenlijk vertellen ze niets nieuws, maar het kan wel een duwtje in de goede richting geven. Wat zij willen vertellen is, is dat je consequent moet zijn, niet over je moet laten lopen, maar ook veel liefde geven.
Lach niet de ene keer om een gebeurtenis, die je later niet goed keurt. Kinderen die steeds dwingender worden laat je jezelf niet de baas worden. Vooral samen de kinderen opvoeden, dus samen op één lijn staan. Kinderen zijn er heel goed in om ouders tegen elkaar uit te spelen. Dat is niet hun schuld, dat is de schuld van de ouders! Wanneer ouders het samen eens zijn (dat geldt ook voor gescheiden ouders) dan is opvoeden niet zo moeilijk. Wat bij de één niet mag, mag bij de ander ook niet!
Opvoeden is moeilijk
Opvoeden wordt steeds moeilijker. Dat komt omdat de ouders niet de enige opvoeders zijn. Opa's en oma's spelen veel vaker een rol bij het opvoeden, doordat zij een oppasfunctie hebben wanneer beide ouders werken. Ook de naschoolse opvang komt nog om de hoek kijken, de school, maar ook, wanneer ouders gescheiden zijn, de vader en de moeder plus de eventuele nieuwe partners. Het is voor kinderen dan ook vaak verwarrend over wat ze wel of niet mogen. Niet iedereen staat op dezelfde lijn. Opa's en oma's zullen toch anders met hun kleinkinderen omgaan dan dat ze met hun eigen kinderen deden. En hoe gaat het op de naschoolse opvang of de crèche? Is daar iemand die tijd heeft voor verdrietjes of om een kind te vertellen dat het een ander kind niet mag slaan of knijpen? Vroeger was opvoeden iets van harde hand, nu is het gecompliceerd, teveel mensen voeden één kind op.
Terug naar de tik
Vanuit mezelf ben ik tegen de corrigerende tik. Mijn jeugd bestond uit zware lijfstraffen, die ik nooit te boven ben gekomen. Dat is natuurlijk wat anders dan een corrigerende tik, maar toch vind ik dat het niet nodig is. Ik heb mijn kinderen nooit geslagen, wel heb ik ze eens bij de arm gepakt, het had meer een schrikeffect dan dat het pijn deed, want dat is ook niet de bedoeling en ik denk ook dat het nooit de bedoeling is van ouders om je kind pijn te doen.
Ik ben best een strenge ouder geweest, maar mijn kinderen wisten waar ze aan toe waren en nee was en bleef nee, wel heb ik ze meegegeven dat wanneer je iets niet vraagt, je altijd een nee hebt, dus vragen kan zomaar een ja opleveren. Of ik het goed gedaan heb? Dat weet je als ouder nooit, ik weet wel dat ik mijn best heb gedaan en ik weet ook dat andere ouders dit doen. Gelukkig weet ik wel van mezelf, dat ik de kinderen niet heb beschadigd door ze pijn te doen. Een kind is om van te houden, niet om ze te slaan.
Reactie