Soms verlangen naar het einde

Hoeveel je ook hebt om voor te leven, soms is er wel het verlangen naar het einde

 

 

Het is soms een zware beproeving, de pijn die niet te harden is, het rennen naar het toilet, het je beperkt voelen in alles, ja, soms denk je, waarom zou ik nog verder gaan. Maar je weet ook, dat je niet gemist kunt worden. Dat het je tijd nog niet is en dat je door moet gaan, hoe moeilijk soms ook! Bepaalde momenten zijn erg moeilijk, vooral wanneer de pijn overheerst, 's morgensvroeg, liggend in bed, dan vraag ik me weleens af, of nu eindelijk het einde aangebroken is, of ik nu niet, zo langzamerhand weg kan vallen, gewoon mijn ogen dicht doen en in een diepe rust terecht komen, maar het gebeurt nooit. Steeds weer komt er kramp, steeds weer krom ik mijn lichaam en steeds weer spring ik uit bed en zet ik mijn voeten op de trap en ren naar beneden, net op tijd om het toilet te halen. Hijgend laat ik alles stromen en voorzichtig maak ik mijn billen, die gloeien en schrijnen schoon.

 

Ik loop naar de kamer, zet de ventilatiestand hoger en de kachel vast aan, dan open ik de gordijnen en strompel weer naar boven, waar ik heel voorzichtig op mijn zij, weer in bed ga liggen. Misschien nog even een klein beetje dutten, maar nog geen kwartier later begint de ellende alweer en ren ik de trap weer af........

Hetzelfde ritueel op het toilet, maar nu ga ik weer naar boven en kleed me aan, het is genoeg geweest en even hoop ik, dat het allemaal snel voorbij zal zijn. Ik lig weer in bed, mijn buik gaat alle kanten op, het knijpt, het schrijnt, het borrelt , kortom het doet pijn. Ik ben zo moe, zo vreselijk moe en de dag begint pas! 

 

Ik heb morfine gekregen, om de 12 uur mag ik een tabletje, maar ik mag er ook 2 nemen, maar dan is de dosis dubbel zo hoog, zou ik duffer zijn en minder pijn moeten hebben. het helpt niet, de pijn blijft en duf zijn is niets voor mij, dus ik hou het op 1 per nacht! En ik hoop, dat er eens een oplossing komt, eens een keer, al is het maar 1 keer, gewoon een nacht zonder pijn!

 

 

Elke avond ben ik bang, want de dag is zo voorbij en dan moet je weer naar bed. Als ik eenmaal slaap, begin ik  vaak te dromen, dromen over dingen die ik niet weer wil beleven, ben ik wakker, dan krimp ik ineen van de pijn. Elke avond probeer ik het tijdstip van slapen gaan uit te stellen, maar natuurlijk gaat dat niet voor eeuwig op. Je moet een keer naar bed.

Maar ik kan ook nog niet gemist worden, daarom blijf ik volhouden, toch wil ik het er weer met de MDL arts over hebben. Want ook ik, wil euthanasie, wanneer ik de pijn niet meer verdraag! Elke nacht weer, hoop ik dat er een einde komt aan de ellende, elke dag weer, hoop ik, dat er geen nacht meer komt. 

 

Beide zijn niet te realiseren, de nacht komt en de pijn blijft, maar dit kan niet nog 10 jaar doorgaan. Er moet iets gebeuren en als er niets aan te doen is, wil, ik ook, stoppen met leven. 

 

Ik weet het, ik heb de liefste man van de wereld, prachtige lieve kinderen en kleinkinderen, we hebben een prachtig huisje, wonen mooi in een natuurrijke omgeving, maar pijn, zoveel pijn....daar is niet mee te leven...