Met iedereen vriendjes

Ze zijn met iedereen vriendjes, voor de buitenwereld lijkt het een ideaal gezin. Keurig opgevoede kinderen, ze doen overal aan mee, er lijkt niets met ze aan de hand te zijn, maar intussen gebeurt er iets, wat helemaal niet strookt met het ideale beeld wat ze creëren. Ze ondernemen veel, maken ook steeds weer nieuwe vrienden. Soms vallen er vrienden af. Wanneer dat gebeurt, dan is er altijd iets mis met die vrienden, zij hebben nooit iets aan zichzelf te wijten gehad, nooit iets verkeerds gedaan. Het verlies van vrienden, komt altijd door een ander, nooit door hun eigen gedrag. Ze maken wel weer nieuwe vrienden, maar ook zullen zij die, op een dag, weer verliezen, doordat die vrienden iets verkeerds doen.

Naar hun pijpen dansen

Zolang je het maar met ze eens bent, is alles goed, zolang je maar aan hun verwachtingen voldoet, is alles goed, maar o wee, wanneer je ervan afwijkt, dan krijg je de volle laag. Zij bepalen hoe je moet leven, zij bepalen wat je moet doen, zij bepalen met wie je omgaat en wanneer je moet komen, moet gaan en moet bellen. Het zijn mensen, die nooit rekening houden met anderen, ze houden alleen maar rekening met zichzelf. Zij houden de regie in hun handen, over het leven van de mensen, in hun omgeving. Wijk er niet van af, want dan krijg je de volle laag.

Negeren

Zo kan het voorkomen, dat je op bezoek bent, alles is heel gezellig en leuk, maar dan gaat de bel. Er staat iemand voor de deur, die, in hun ogen, belangrijker voor ze is, dan jij op dat moment. Het is de buurvrouw, jij komt van ver, dus verwacht je zelf al, dat ze vertellen dat er bezoek is en of ze een andere keer langs wil komen. Dat gebeurt niet, de buurvrouw is belangrijker en komt binnen. Vanaf dat moment, wordt je totaal genegeerd. Je zou dan kunnen opstappen, maar wanneer je dat doet, dan wordt je dat later verweten. Je hebt geen respect getoond en bent zomaar opgestapt, je hebt ze zwaar teleurgesteld.

Mijn ouders

Ik zal een aantal voorbeelden geven, in dit geval gaat het over mijn ouders. Deze mensen zijn egocentrisch en hebben geen gevoelens voor anderen. Wanneer er al emoties zijn, dan heeft dit louter en alleen met henzelf te maken. Zij zijn verdrietig omdat je niet aan hun verjaardag hebt gedacht, zij zijn verdrietig, omdat jij niet aan Vaderdag hebt gedacht, zij zijn verdrietig, want je bent hun trouwdag vergeten. Zij zijn verdrietig, omdat je niet direct hebt gebeld om te vragen naar de uitslag van het bloedonderzoek. Zij zijn verdrietig omdat je niet met kerst, Pasen, Pinksteren en noem maar op, bent geweest. Maar zij hebben geen gevoelens, wanneer het gaat om jouw verdriet, je scheiding, je geldproblemen, je ziekte en noem maar op. Zij willen alles naar hun hand zetten en wanneer je ze erop aanspreekt, dan hebben ze nooit iets verkeerd gedaan en ben jij altijd de schuldige in een verhaal. Zij weten heel goed, wat zij wel voor je hebben gedaan. Maar vergeten wat zij niet voor je hebben gedaan.

Ouders en kinderen

Ouders krijgen kinderen, waarvoor zij moeten zorgen, dat is niet alleen hun plicht, dat is de gewoonste zaak van de wereld. Kinderen mogen op hun ouders vertrouwen en ouders moeten hun kinderen onvoorwaardelijk opvoeden, met liefde en respect. Ouders mogen kinderen nooit vertellen wat ze allemaal wel niet voor ze gedaan hebben. Ouders horen alles voor hun kinderen te doen, kinderen zijn nu eenmaal afhankelijk van hun ouders. Wanneer hetgeen, wat ouders voor hun kinderen hebben gedaan, een discussie gaat worden over wat er nu verwacht wordt van hun kinderen, dan zijn deze ouders ongeschikt als ouder. Je voedt je kinderen in liefde op, maar je mag geen verwachtingen koesteren, op wat je kinderen gaan doen wanneer zij volwassen zijn. Je mag van je kinderen niets eisen, zoals het op bezoek moeten komen, het steeds maar weer klaar moeten staan voor de ouders. Maar deze mensen zijn alleen maar met zichzelf bezig. Ik heb gebroken met mijn ouders, maar mijn kinderen hadden/hebben nog wel contact met hen. Helaas voor mijn ouders, raken ze deze nu ook zo langzamerhand kwijt. Nee, ik zeg niet wat mijn kinderen moeten doen, dat weten ze zelf wel, ze zijn volwassen en ik respecteer hun keuzes. Maar nu zijn er al 3 van mijn 4 kinderen behoorlijk aangevallen, op straat, of bij mensen, waar ze op bezoek waren, dat ook zij hebben besloten geen contact meer te hebben met hun grootouders.

Niet in hun beeld passend

Het klopt, ik ben niet passend in hun beeld van ideale dochter, maar nu blijkt, dat ook mijn kinderen niet in hun beeld passen, omdat zij ook hun eigen weg gaan. Zij hebben hun eigen leven en bepalen zelf wat zij doen en laten. Ik heb nog 2 zussen en ook zij hebben kinderen. Zij laten hun leven nog steeds bepalen door mijn ouders. Veranderen doen ze niet, de tranen lopen over hun wangen, wanneer er iemand iets vergeten is, maar ze huilen niet, als er een kind ernstig ziek is, of een miskraam dreigt te krijgen, nee ze betrekken het leven en het leven van anderen, alleen op zichzelf. Wanneer je ze aanspreekt op de mishandelingen van vroeger, dan moet je vergeven en vergeten. Terwijl zij nooit om vergeving zullen vragen, want ze hebben, in hun ogen, nooit iets fout gedaan. Zij hebben altijd iets voor je gedaan, maar denken niet aan wat ze hebben nagelaten om te doen. Zij willen alleen liefde ontvangen, maar nooit geven. Zij willen dat je hun vergeeft, het vergeet en dat je gewoon weer doet wat zij zeggen en willen.

Niet alleen betrekking op de kinderen

Ook familie en vrienden horen in hun rijtje voor te komen, als onderdanen, want zo beschouw ik het eigenlijk een beetje. Je moet je onderdanig opstellen naar deze mensen, dan blijf je goede maatjes, geen weerstand bieden en geen weerwoord hebben. Zo hebben, deze mensen vaak nieuwe vrienden en vallen oude vrienden af. Als ze er beter van kunnen worden, dan zijn ze altijd goed, maar wanneer dat ineens over is, dan worden ze bij het grof vuil gezet. Zo weet ik nog, dat mijn ouders, de leraar, die mij bewust liet zakken op de MAVO, door een minnetje niet weg te willen halen, als een vriend in huis haalden, want hij had mijn vader nodig om een klus voor hem te doen, die goed betaald werd. Het kostte mij een jaar van mijn opleiding, alle leraren waren op mijn hand en hadden me graag door laten gaan, maar deze leraar bood weerstand. Mijn ouders waren eerst boos over zijn actie, maar door de goed betaalde klus, werden ze vrienden van elkaar e zat die man doodleuk bij ons thuis op de bank, als ik thuis kwam. Mijn ouders konden zich niet in mij verplaatsen, zij hadden nu eenmaal hun eigen belang voorop geplaatst en hoe hun dochter ermee om moest gaan, daar hadden ze geen boodschap aan. Toen later bleek, dat de leraar niet tevreden was met de uitgevoerde klus, was de vriendschap wel over, maar dat kwam omdat ze zichzelf benadeeld voelden.

Wat voor gedrag is dit nu eigenlijk?

Sociopatisch, narcistisch of dwangmatig gedrag? Het zal wel een combinatie zijn van alles met elkaar, hoewel sociopatisch niet een echt Nederlands woord is en er ook niet een goede definitie voor te geven valt. Het is in elk geval wel zo, dat het gedrag wel neigt naar narcisme, maar ook dwangmatig gedrag, want steeds weer, worden handelingen, hetzij psychisch beïnvloeden of emotioneel reageren, herhaalt. Ontkenning van dit gedrag, geeft al aan, dat er niets aan te doen valt, want een narcist kan zich alleen maar laten helpen, wanneer hij dat zelf inziet en zich wil laten behandelen. In hun ogen, doen zij nooit iets verkeerd, het ligt altijd aan een ander. Maar ook het dwingende gedrag, heeft te maken met de dwang naar perfectie, iedereen moet komen, wanneer wij dat willen. Iedereen moet zien, hoe goed wij met elkaar omgaan. Maar hun werkelijke gezicht zie je pas, als je als vriend, of familielid wordt gedumpt.

Vergeven

Wanneer je iemand kunt vergeven, voor wat hij/zij je heeft aangedaan, dan is dat al een hele overwinning op jezelf. Wanneer je zover bent gekomen, dan kun je vrede hebben met dat wat er is voorgevallen. Vergeven is echter nog niet vergeten. Vergeten kun je niet, tenminste niet, als iets heel erg veel indruk op je heeft gemaakt. Vergeven is gemakkelijker dan vergeten en vergeven, betekend niet, dat alles maar weer bij het oude kan worden. Het achter je laten van haatgevoelens heeft een helende werking, doch de wond zal nooit helemaal sluiten en de kans dat die weer wordt opengereten is groter, wanneer je wilt vergeten, maar bij het minste of geringste, je toch wordt herinnert aan een vreselijke periode. Ook nu, komen er steeds weer wonden bij, wanneer ik hoor, hoe hun gedrag naar mijn kinderen toe is. Het liefst zou ik ze het besparen, maar ook dat is iets, waar ik me niet mee mag bemoeien. Zij zijn volwassen en kunnen heel goed voor zichzelf opkomen, zij leiden hun eigen leven en leren ook elke dag weer iets bij. Maar ook ik, ben blij, wanneer ik hoor, dat zij afstand hebben genomen, van die grootouders, die het niet kunnen laten, om zelfs hun kleinkinderen hun wil op te leggen. Dan komt er weer een korstje op de wond en stelt het me gerust, dat zij onder dit juk weten weg te komen.

Bron: http://artikelsite.info/Mens-en-Gezondheid/Overige/3458-Zijn-zij-sociopatisch-narcistisch-of-is-er-sprake-van-dwangmatigheid.html